Vlamvertragend

Vlamvertragers zijn afhankelijk van chemische reacties die de ontvlambaarheid van behandelde producten tegengaan of remmen. Sinds de jaren zeventig worden ze toegepast op textiel, schuim in banken en babyproducten, isolatie van gebouwen, tapijten, gordijnen, personal computers, tv-toestellen, autodashboards, elektrische kabels en vele andere producten.

De gebromeerde en gechloreerde vlamvertragers die gewoonlijk in consumptiegoederen worden aangetroffen, behoren tot een klasse chemicaliën die semi-vluchtige organische stoffen worden genoemd. Omdat ze niet chemisch aan het materiaal zijn gebonden, maar tijdens de fabricage worden verwerkt of daarna worden opgespoten, ontsnappen ze routinematig als damp of deeltjes in de lucht die de neiging hebben om aan oppervlakken te hechten of in stof te nestelen. Wrijving en warmte die worden gegenereerd door normaal gebruik van een product - bijvoorbeeld op een bank zitten of tv kijken - kunnen het vrijkomen ervan versnellen.

Ze kunnen ook ontsnappen tijdens de productie of wanneer behandelde producten worden gerecycled of verwijderd op stortplaatsen of verbrandingsovens. Eenmaal vrijgelaten, kunnen ze zich ophopen in zuiveringsslib, grond en sedimenten. Wetenschappers hebben vlamvertragers honderden kilometers van menselijke bronnen ontdekt, ook in het weefsel van potvissen , die het grootste deel van hun tijd in diepe oceaanwateren doorbrengen, en van Arctische zeezoogdieren, , wat transport over lange afstanden door water en luchtstromen suggereert.